Ook wij ontkomen er niet aan, wij wonen de laatste maanden meer begrafenissen of crematies bij dan ons lief is.
Zo ook afgelopen dinsdag, de liefste vrouw uit mijn geboortedorp werd in een bomvolle kerk herdacht. Haar kinderen en kleinkinderen spraken zoals zij van hun moeder en oma geleerd hebben. Oprecht en zonder poespas. Geen duur gedoe, wel klasse van de bovenste plank. Achter de eenvoud school immens verdriet.
Adrie, zo heet de vrouw over wie ik spreek, kende ik meer dan vijftig jaar. De eerste tien jaren heel intens, daarna nam mijn leven een afslag en zagen wij elkaar minder regelmatig. Maar met haar vitaliteit, optimisme, gastvrijheid, generositeit én daadkracht is én blijft Adrie voor mij een voorbeeld.
Vandaar de zonnebloem gister.
Willie,
Woensdag, 31 juli 2024